به‌ گزارش ‌مشرق، استعفا، برکناری یا تمام شدن دوران ریاست روسای فدراسیون های ورزشی صدمات جبران ناپذیری را به برخی رشته های ورزشی می‌زند؛ روسای فدراسیون هایی که با رفتنشان بدهی های کلانی را برای رییس بعدی به ارث می گذارند. هندبال، تیراندازی، کاراته و ناشنوایان برخی از فدراسیون‌هایی هستند که در سال های اخیر با این مشکل مواجه شده اند.

البته هندبال چندین سال است که رنگ آرامش را به خود ندیده است. عمده‌ترین دلیل مشکلات این فدراسیون در این سال‌ها را می‌توان تغییرات بیش از حد مدیریتی دانست که منجر به ناکامی‌های زیادی در این رشته شد. هفت تغییر در کمتر از هشت سال خسران بزرگی به رشته توپی هندبال وارد کرد تا جایی که تیم‌ ‌ملی هندبال ایران که فاصله زیادی تا رسیدن به  المپیک ریو و رقابت‌های جهانی فرانسه نداشت به دلیل دست و پنجه نرم کردن با مشکلات، از راه یابی به مهم‌ترین رویدادهای بین‌المللی باز ماند.

در اسفند ماه 95 خانواده‌ هندبال همدل شد، رحیمی را به عنوان ناجی این فدراسیون انتخاب کردند و با اکثریت آرا او را بر صندلی این فدراسیون نشاند تا رحیمی با مدیریت و تجربیات سال‌های گذشته‌اش این رشته را بار دیگر به سر مقصد منزل برساند، اما دیری نپایید که علیرضا رحیمی، مدیری که از سوی بسیاری از کارشناسان و ملی‌پوشان برای نجات این رشته ناجی شده بود، به دلیل مشکلات فدراسیون که مهم‌ترین آنها مباحث مالی بود، اعلام کناره‌گیری کرد.

بدهی سه میلیاردی داخلی و همچنین جریمه های مالی به کنفدراسیون آسیا عرصه را بر رحیمی چنان تنگ کرده بود که شرایط در هندبال غیر قابل تحمل شده است. ابتدا با غیبت رحیمی در فدراسیون زمزمه‌هایی از استعفا به گوش رسید تا این که او بعد از چند ماه و بر اثر فشار طلبکاران، به صورت علنی موضوع استعفایش را اعلام کرد.  البته بر کسی پوشیده نیست که این بدهی ها از دوره قبل به این فدراسیون تحمیل شده است و بخش اعظم آن مربوط به جام ریاست جمهوری و جریمه‌های زیاد به کنفدراسیون آسیا (به دلیل حضور نیافتن تیم‌های تیم‌ ‌ملی در رقابت‌های آسیایی سال‌های گذشته) است.

رییس فدراسیون هندبال برای جبران ناکامی‌های اخیر با دو چالش روبه رو بود. از یک طرف رفع بدهی‌های گذشته و از طرف دیگر جذب بودجه لازم جهت آمادگی تیم‌ها، جذب سرمربی خارجی، استعدادیابی و برگزاری تورنمنت ها، چالش‌های  پیش روی رحیمی بود که در مواجهه با این‌ها ناتوان ماند و استعفا کرد.

اکنون وزارت ورزش  و جوانان است که باید تصمیم بگیرد که یا استعفای رحیمی را بپذیرد و هشتمین سرپرست را در سال هشتم برای این فدراسیون انتخاب  کند - که البته هر کسی دیگر هم به جای رحیمی بر مسند این فدراسیون تکیه زند، با بدهی‌های موجود دوام نخواهد آورد- و یا این که وزارت با جبران بدهی‌های روسای گذشته، رحیمی را دوباره به ریاست فدراسیون بر گرداند تا فدراسیون هندبال بعد از پنج ماه، دوباره با سرپرست اداره نشود.

*بدهی‌ها بیشتر از بودجه یکساله!

 البته این مشکلِ بر جای ماندن بدهی‌های میلیاردی از دوران ریاست پیشین، تنها مختص فدراسیون هندبال نیست و در سال‌های گذشته روسای جدید فدراسیون‌های دیگری همچون تیراندازی (14 میلیارد تومان )، ناشنوایان (800 میلیون تومان) و کاراته (یک میلیارد تومان) را نیز با این چالش روبرو کرده است و به نظر می‌رسد معاونت پشتیبانی وزارت ورزش و جوانان تاکنون اقدام عملی برای حل این مشکلات نداشته است.

گاهی بدهی برخی فدراسیونها از بودجه یکساله آنها نیز بیشتر است. در این بین مشاهده شده یک رئیس فدراسیون بدهی انبوهی به بار آورده و سپس براحتی از فدراسیون می‌رود و وزارت ورزش هم این روسا را بازخواست نمی‌کند تا برخی سوء مدیریتهای قبلی، گریبان ورزش ایران را بگیرد.

وزارت ورزش و جوانان، سالانه بودجه‌ای را برای هر فدراسیون‌ با توجه به نوع رشته و فعالیت‌هایش مصوب می‌کند، در نتیجه باید روسای فدراسیون ها را در پایان دوران ریاست، برکناری یا استعفایشان، برای صرف این بودجه فرا بخواند و از آنها در مورد اقدامات مالی توضیح بخواهد تا هر ئریس فدراسیونی نتواند بدهی بالا بیاورد و سپس خیلی راحت از آن فدراسیون خداحافظی کند. بنابراین باید نظارتی جدی وجود داشته باشد تا آشکار شود که روسای فدراسیون‌ها پول بیت المال را در چه راهی خرج می‌کنند تا بدهی‌های سنگین میلیاردی برای رییس بعدی به ارث نماند.